İnsan bir kere sevince bir daha sevmeye korkuyor, istiyor gerçekten çok istiyor; sevmeyi, yine sevilmeyi… Fakat korkuyor. Yine köpek gibi sevip it gibi hor görülmekten çok korkuyor!
Ahh, beni anlayabilseniz keşke. Sizleri neden sevemediğimi... Hak etmediğiniz için değil de korktuğum için sevemediğimi görebilseniz. Ben bir kere sevdim, çok sevdim… Köpek gibi sevdim… O kadar güzeldi ki sevmek ve hatta sevilmek… Daha doğrusu sevildiğini zannetmek… Ve o kadar da acıydı ki o gittikten sonra aslında hayatın o kadar da güzel olmadığını görmek… Kendini kaybetmek… Ve artık ruhumda kendimden tek iz olmayışı… İçimin hep onla dolması… Artık ben diye bir şeyin kalmaması! Daha sonra tekrar kendimi bulma çabaları… Ne kadar uğraşırsam uğraşayım onu içimden atamayışım… Seneler geçmesine rağmen hala onu yaşatmam… Kimi zaman gerçekten ben, kimi zamansa sadece onun eseri olmam...
Bu yüzden kızmayın bana sizi sevmiyorum diye! Gücenmeyin. Sevmiyor değil, sevemiyorum! Onu o kadar çok sevmişim ki içimde başkasına verilebilecek sevgi kalmamış! O kadar çok korkmuşum ki sevmekten; sevmeye cesaretim kalmamış!...
